Cztery filmy wojenne…

Na wstępie powiem, że do trzech z nich na pewno wrócę. Interesują mnie czasy drugiej wojny światowej. Ale nie chodzi tu o front. Bardziej o losy ludzi, którzy musieli nauczyć się żyć w niezwykle ciężkich czasach, przy tym nie zatracając wiary w lepsze dni.

Pianista w reżyserii Romana Polańskiego to niezwykła (i prawdziwa!) historia Władysława Szpilmana, tytułowego pianisty, który w czasie okupacji, jak wielu Polaków, traci wszystko co kocha. Artysta samotnie walczy z trudami życia w wojennej Warszawie. Myślę, że jest to film większości znany i nie muszę zdradzać szczegółów fabuły. Najważniejsza dla mnie w tej biografii jest siła pasji. Szpilman, nawet pozbawiony ukochanego instrumentu, oddaje się przyjemności muzykowania, stwarzając dźwięki w swojej wyobraźni. Podziwiam także wolę przetrwania głównego bohatera. Rola Adriena Brody godna Oscara!

O tym filmie było głośno, gdy nominowano go do Oscara. Mowa o W ciemności Agnieszki Holland. Obejrzałam go dopiero niedawno. To także ekranizacja życiowych losów ofiar drugiej wojny światowej, oparta na prawdziwych zdarzeniach. Opowiada o grupie Żydów, która ukrywa się w kanałach, z pomocą zatrudnionego przez miasto kanalarza. Ludzie musieli przyzwyczaić się do niegodnych warunków, by przeżyć. Do filmu nie wrócę, jednak chętnie sięgnę po książkę, która jest wspomnieniami kobiety z tej grupy Żydów – Dziewczynka w zielonym sweterku.

Aż wstyd mi się przyznać… Filmu Lista Schindlera w reżyserii Stevena Spilberga (!) nigdy wcześniej nie oglądałam, mimo że wiele słyszałam o tym, że to należy do klasyki. Jestem zadowolona, że wreszcie po niego sięgnęłam! Niezwykle wzruszający, pełny refleksji, przejmujący film… Tak wiele można o nim powiedzieć. To kolejna prawdziwa historia. Przedsiębiorca Oskar Schindler uratował w czasie wojny 1100 Żydów. Wyobrażacie sobie? Tylu ludzi! Jednak główny bohater nie od początku był taki dobry… Po prostu dbał o swoje interesy i tyle, przy okazji korzystając z tańszych robotników. Do rzeczy, która podobają mi się w filmie, mogę zaliczyć ukazanie zmiany Schindlera. Nie mogłam przestać płakać na końcowych scenach, których oczywiście nie będę ujawniać. Uświadomiłam sobie, że dzisiaj także możemy sobie pomagać. Codziennie. W każdej sytuacji możemy się wspierać. 

Dodatkowo film zaintrygował mnie tym, że był czarno-biały. Brak palety kolorów działa na widza, na wyobraźnię. Z jednej strony film wydaje się „delikatniejszy”, ale w niektórych scenach… Gdy widziałam krew – wyobrażałam sobie jej odcień. Dziś brakuje mi takich produkcji, które naprawdę mocno działają na widownię. Dziewczynka w czerwonym płaszczyku, którą ujrzymy na ekranie (jedyna postać w kolorze, która ukazuje się w filmie!) to Roma Ligocka, która napisała wspomnienia o takim właśnie tytule. Ogromne ukłony dla Liama Neesona, którego znam z jego późniejszych ról, tj. To właśnie miłość. Był tak autentyczny, tak szczery… Brawa należą się także Ralphowi Fiennes’owi, którego dziś znamy głównie z Harrego Pottera, oraz Benowi Kingsleyowi, który także swoją grą chwycił mnie za serce. I dziś nie żałuję, że nie obejrzałam tego filmu wcześniej. Myślę, że oglądając go pierwszy raz „na świeżo” spojrzałam na całą sztukę. Jeśli mogłabym opisać Listę Schindlera jednym słowem… Nie umiem tego zrobić! Czytałam wiele niepochlebnych opinii na temat tego, że wojnę ukazano „po amerykańsku”. Każdy ma prawo widzieć wszystko co swoimi oczami. Ja wyniosłam z filmu naprawdę wiele. 

Na zakończenie trochę o literaturze. Powyższe opisane historie są prawdziwe, Chłopiec w pasiastej piżamie powstał na podstawie książki Johna Boyne, o tym samym tytule. Filmową wersję wyreżyserował Mark Herman. Historia opowiada o chłopcach – Niemcu i Żydzie, którzy zaprzyjaźniają się. Dzieci nieświadome są tego, że powinny być „naturalnymi” wrogami, wykreowanymi przez wojnę. Chłopcy, Bruno i Szmul, potajemnie bawią się wspólnie oddzieleni drutem kolczastym obozu koncentracyjnego. Przejmujący obraz. Jednak ukazuje, że nie rodzimy się źli i pełni nienawiści.