Zafon, Adele, Kęska – mieszanka wyśmienicie wybuchowa!

Ostatnio pisałam dużo o filmach. W ciągu wakacji zebrało się ich tyle, że stwierdziłam, że warto będzie o nich napisać. Dziś zapowiadany tekst o książce Zafona oraz płycie Adele. Dodałam do tych dwóch pozycji, które mnie bardzo wciągnęły i zainteresowały, kolejną. Nazwisko i imię autorki dla kogoś, kto nie zna bloga Ania maluje, mogą brzmieć obco. Jednak mam nadzieję, że ten post to zmieni. Anna Kęska napisała książkę, która daje ogromnego kopa i która warta jest tego, by o niej tu napisać!

Cień wiatru Carlosa Ruiza Zafona czekał na mojej półce jakiś czas. Piękna biała okładka, która otula ponad 500 stron witała mnie każdego dnia, gdy wstawałam z łóżka i patrzyłam na regał z książkami. W końcu zaczęłam czytać. I rozpłynęłam się w tym pięknym świecie słów. Pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłam uwagę, czytając Cień wiatru był język. Dawno nie trafiłam na książkę, której autor (i tłumacz!) spisał się tak dobrze. W mojej wyobraźni malowały się uliczki Barcelony oraz bohaterowie powieści. Język Zafona jest zarazem delikatny, jak i konkretny. Niezbyt kwiecisty, ale także nie oszczędny. Muszę przyznać, że trafiłam na książkę autora, którego styl całkowicie mi odpowiada! Historia opisana w Cieniu wiatru jest niezwykła. Wciąga, jest pełna miłości, intryg, zaskakuje… Lubię narrację pierwszoosobową – taka właśnie występuje w książce. Przekaz, który możemy z niej wyciągnąć, jest wielowymiarowy… Po skończeniu czytania miałam w głowie mnóstwo przemyśleń, dlatego niełatwo było mi szybko o tej książce napisać. Myślę, że w Cieniu wiatru każdy znajdzie coś dla siebie. Zafon stworzył złożony świat, w którym warto się znaleźć. Serdecznie polecam! Obecnie czytam Grę anioła. Już czuję, że książka będzie świetna!

Ostatnio oglądane filmy!

Muszę przyznać, że znów czas spędziłam dość filmowo. Opisanie i przeanalizowanie filmu jest dla mnie łatwiejsze i lżejsze, od napisania recenzji książki. Przeczytałam niedawno Cień wiatru Zafona. Chętnie napiszę o tej powieści, oczywiście pozytywną opinię! Jednak czasem lubię, jak pewne emocje układają mi się w głowie. Zamierzam także napisać o płycie Adele, 21 oraz o ulubionych animacjach, bo ostatnio wracam do klasyków! Ale o tym wkrótce. Dziś przedstawiam Wam filmy, które bardziej, lub mniej przypadkiem obejrzałam w ostatnim czasie.

Przy okazji – bardzo mi miło, że notka o filmach wojennych wywołała taką falę komentarzy. Dziękuję za każde słowo, cieszę się, że ta strona może być także miejscem do wymieniania się wrażeń na temat sztuki.

Zacznę od Strasznego filmu V w reżyserii Malcolma D. Lee. Pierwsza część to komediowy klasyk. Każda kolejna kontynuuje pomysł – Straszny film to parodia znanych horrorów. Jedne części są bardziej udane, inne mniej. Piątka mnie nie rozbroiła. Owszem, były momenty uśmiechu, jednak nie zwaliły mnie z nóg. Jedynka rządzi!